چگرد کُنٹگیں ھلوت
حنیف بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
14جولائی 2018 کساس ساھت ءِ دو اگں دو نیم ءَ آگاھیں واب ءَ دیستگیں گُمان!بام ءِ اوست ءَ نشتگیں مردک اَبدی تہار ماھی ءَ اِستالانی براھاں شوہاز کنان ءَ تاں زند اَبد بوتگیں لبزاں کمات ءُ مُہرگ توام کُت۔
شُبینگ دیستیں کرود ءِ لُمبگ ءَ بشارت دات سروز ءِ ساز ءُ دونلی ءِ الہانیں کپوت لیگاریں گِنسارتاں توان ءِ ھاٹیگ کاگدیں گوات ءِ سلواتاں بِناکُت! اےدمک ءُ آ دمگ شِنگراں ماں اَڑان۔۔۔
ھاکوت ءِ براہ بےچاڑیں دریگانی ھمپانیں رُژن ءِ برمش، سَکرات ءِ گُڈی دم ءَ آسربوت۔۔۔
ھیپ کہ واھشتاں نبشتہ کُرتگیں تماہ نودانی دامُن ءَ بستگیں ژانگاں پیوند نہ کُت۔۔۔
ارواہ ءِ اِلتیں تاکریچ ءَ بود ءُ بَر شاھُڑاں پدا چُنک جنَگ شمُشت۔
کشک! نادراھیں زالبول ءِ پادانی سَرزاناں کنڈُم اَت۔
سباہ ءِ کوش زھیرملپداں آتار اِنت۔
اَبدمانیں شہیدانی رِتکگیں ھوناں زمین ءِ ریگزار بودناک کُت اَنت جِنگُلانی چِری چِری آں نودانی نِوان ءَ نشتگیں پیرزال ءَ دست سرا داشتگ ءُ بےموچ اَت۔ دوکسان سالیں زھگ زندگی ءِ ھاجتاں گُٹگیر بوتگیں پیشگاہ ءَ گوازی کنان ءَ وت ءَ دلگوشیں بشارت، بے گسی ءِ داستاناں نکش کنان اَتاں۔
بے سمائی ءِ چِگرد کُنٹگیں ھلوتاں زِبہراَت”
”چوں کناں!کہ زندگی چہ ھلوتاں آژناہ بہ بیت”
”کودکیں اھّد ءِ شُدیکاں رھمتے ساھیل کنت”
من ءَ چو بےتوانیں کورچاتاں چاگرد ءِ کماشیں لَچہ ءَ نبشتہ کناں کُت ۔ اَرواہ ءِ جنوزام بوتگیں کاپَر آکرت ءُ مہشر ءِ میدان ءَ ھدائے مِہر ءُ کَہرانی لِزتاں مِچل بوتگ اَت۔
اےگُمان منی گوْست ءِ چار ءُ پنچ سالیں ڈُکال ءِ بہارانی میچینگ ءَ ملوریں گواش کوھانی ھساراں بِچیل کنگ ءَ نادوک اَت۔ تَلانی شِنگر ءُ شینلُک بَدوائیں ھدائے کِرژنہ بوتگیں پاسانی وشکنداں ڈولَکو بے آپ ءَ پُل اَت۔
کہور وتی بالاد ءِ شاھُڑاں چُنک ماں کشان اَت شانتُلے چِگرد ءِ سرشاہانی براہاں زھیروک نالگیں کوکواں آسرکنان لجانی پرزونک ءَ آیات ونت۔
انگر گیریں ساھتاں پیشانی ءِ ھیدانی گِلگ سرجمیں جان رَتک ءُ گواز کُت، بُرز ءَ ھدا سانائیں اِلتاں دست گَٹ اَت جَہل ءَ من گوں وتی رُودینتگیں ھدائے پادانی پِرِنچگاں دست مُنڈ بوتگیں اِنان،پتکگیں ھِشتانی سیاھِچکاں سَلھ کُت اَنت۔
مارشتانی کساس ودان اَت ءُ وتی سہڑینگ ءُ جہان ءِ آشنائیں آسراتی ساھِگ شِریش ءِ سبزگاں پیتاپ اَت۔ مارشتانی ٹُککراں نزارگ ءَ ھمے نبشتہ ءِ تہا زیمر ارسانی مہار میار ءِ دست ءَ لگُشت۔ گریواسکیں اھد منی لبزانی تُورگاں گیچِن کُت نہ کُت اَنت۔ ھمک ءَ دلبڈی دیئگ ءَ چہ پیش ایرادگیری ءِ سپت نازینک دوچاپی کُت اَنت۔ناروائیں سرپد ءُ شاھوکاراں نگدکاری ءِ شاھیم ءِ یکیں پہنات ءَ نشت ءُ منی زندگیں جون ءِ ندارہ کُت۔
زھیروک منی نبشتہ ءِ ھاجت نہ اَت، بلے وھد ءِ لوٹ اَت دل ءِ پاہاراں وتی ھنکین ءِ گڈالیں روگنی کہ جوسرانی براہ اَت بگندے وانگ بہ اَرزیت۔
ارز اِنت,
کپوت کوکومکن۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
کپوت کوکو مکن یاتاں مگیج
منی ھند ءِ من ءَ تِرات ءُ کلیر ءِ
مگیج یاتاں من ءَ آتَل سرانی
گڈالیں روگِنیاں جو سرانی
ماں شُوراں رُستگیں سبزیں پنیر ءِ
کپوت کوکو مکن۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
مگیج یاتاں من ءَ آڈل سرانی
آبےتاکیں چگرد ءُ زامُرانی
مگیج یاتاں آ دیم کوھی کہیر ءِ
کپوت کوکو مکن۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
زندگی اَجبیں کش ءُ چیلاں اَڑاند اِنت کس کسیگے نہ اِنت ھرکس ھمے اوست ءَ زندگی ءِ ندارہاں بالشت پوش کنت کہ وت ءَ پشت گیجَگ ءِ دَر ءُ دروازگاں شپ بند بہ کناں بلے چو کہ نابزانتیں زانشت ءِ باوستاں زُبان ھاک سار اِنت۔
کس وت ءَ برجاہ داشت کُت نہ کنت زندگی ابدمانیں پندانی توان چم کُٹّیں زمانگ ءَپادمال کُتگیں چِپُک ءِ رنگ ءَ شِرچینتگ۔ اُوبینگ بوتگیں سما ءِ نبشتہ کار، دانشور، کواس، زبان زانت ءُ لبز بلد دُرست چم پَچیں کورانی راہ ءُ دراں چے پیم گِشین اَنت کہ رھشون ءُ رھدربرانی پاد پند بُرگ ءَ بے ھاٹیگ مہ بنت۔
انگور ءَ وتی نازُرکی ءِ تماہ گیمرینت اَنت بلے کماش ءِ اوست ساھیل کُت۔ روچ ءَ کہ وتی برانز زمین ءِ تبد ءَ سُوچِن شہمینت اَنت۔ کماش انگور ءِ باھوٹ بوت وپائے سوگندکماش ءَ داشت وت مُرت بلے انگور مِرگ ءَ نئیشت۔ زندگی وتی روچاں لَنکُک ھساب کنت بلےاوست ءِ پوستاد وت ءَ نہ بوجیت کہ مہرمیں مِہرانی آسر کنگ ارزان نہ اِنت۔ تراولیں پاد کشکانی کنڈگاں گُڈیت آجوئی ءِ لزت ھمکّ ءِ پگراں چہ آ دست اِنت۔
تہار ماھیں شپ کہ دپچیں آزمان ءِ کماتگیں اِستالانی براہاں ستاہ بہ کنت، درد پَریچ بنت زبان تَہلگیں گُردر آں جہان ءِ نُک ءَ تَہلگ کنگ ءَ چَک ءُ پد بوت نہ کنت۔ کہ براہداریں اِستالانی میان ءَ زمین زادگانی چہرگ نکش بوتگیں دل ءِ ھُشکاوگیں ڈگار ءِ براہ اَنت۔ باوستیں چار دانک رِتکگیں ھونانی ھاٹیگ اَنت کہ من ءَ ءُ ترا زندگ ءُ توان بکش اَنت شموشگ مرگ ءِ مستاگ بات۔
