ساھگءِدرپ
نبشتہ: حنیف بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
زیکیں بیگاہ ءَ کہ جمبراں گرند ءُ گروک ات۔
منا ترْمپانی ترینزکاں زھیرانی ساچے ءِ مُلوریں ساھگے ءِ درپ ءَ کُت زِدر بےکرار اَت گُشئے کسے ءِ آھگ ءِ وداراں کرنے گوازینگ ءَ پد مرچی توکَل ءَ وتی ھاٹیگ بوتکگ اَت موسُم ءِ ندارگ،مُدتاں رند کہ ھئور ءِ ھمک ترْمپ زمین ءِ تُنیگیں بالاد ءَ مچینگ ءَاَت،زیب ناک اَت بلے ابیتکیں منی گُمانءَمن ءَھمے بشارت دات،چو مہ بیت کہ آزمان ءِ واجہ مرچی وتی زھراں زمین ءِ سینگ ءَ درشان بہ کنت ءُ پد ءَ تاں اَبد شمُشکاربہ بیت۔پُرشتگیں بچکندانی شلگ ارسانی کِشک ءَ وتی باتِن ءَ جاگھ بدنت ۔کش ءُ پہناتاں نشتگیں مردم ھبکہ مہ بنت پمیشکا من وت ءَ ترْمپانی شَلاں ایرجیگ کُت کہ ارسانی ڈُبّہ ترمپانی کوپگاں بہ بنتءُگُلیں زمین ءِ آتراپ سبزگاں ھوادگ مہ کنت۔
کساس نیم ساھت آزمان ءِ دپ چو مَشک ءَ پَچ اَت من اوں پُشت نہ دات گِس ءِ پیشگاہ ءِ میانجی ءَ میلانک بوتاں تاں جمبراں بلاھیں گرْندگے ءَرند ترْمپانی شلگ ءَمنی سرجمیں کُنٹ میچل بوت ھمے روچ ءَ من پہمت کہ منی سگاریں بالاد کُنٹ اِنت وت ءَ دیم ءَ جِک دات نہ کنت.زمین انچو شرد ءُ مین اَت چُش کہ برِنجی ئیں ڈگار ءَ شرد کن اَنت منی قدم ایربُکان اِتاں لہمیں کوش منی میچل بوتگیں بدن ءِ پُٹاں پاد کنگ ءَ اَت لرزگے کانزگیں بالاد ءِ تَب ءَ آہ کنگ ءِ نا امیتیں کوشِستے ءِ جُہد ءَ کلمپوگ اَت دل ءَ دیر گوْستگ اَت کہ چہ جہان ءِ ھاجتاں وت ءَ کسارت کُتگ بلے منی مردگ پرستیں مہلوک۔۔۔۔۔۔۔۔
دیم ءَ وتی گپ گُڈ اِت کہ عمرے سرجمیں تکانسُر شپانی بے وابی منی جند ءَ چہ بژنیگ ءُ گستا بوان اِتاں ھمپانیں کوٹی ءِ چِرتاں اوں وتی چِری چری بند کُتگ اَت پمیشکا زاناں منی ایوکی ءِ ندارہاں ژانگ بستگ اَت برے وت ءَ کُشت ءُ برے ترا یات کُت۔۔۔۔۔
بےکسی ءِ مارشتاں ھزار ءِ تہا من ءَ تہنا کُتگ اَت ھمک ءَ چہ وت ءَ دور دارگ ءِ وس کُت بلے کس من ءَچہ دور روگ ءَ وش نہ اَت انچیں یاتاں کہ گوں مردماں بندوک اَنت مرگ سندیت بلے زندگ ءَ سندگ نہ بنت۔ مہلوک تئی تب ءَ داریت کہ نہ داریت ترا ھرکسی تب دارگی اِنت رواج گپتگیں وھد چونیں پیگمبریں مردماں آشنا کنت نزاناں بلے من آشنا نہ بوتاں منی مارشت چہ ھمک ءَ جتا اَنت زندگین جونانی ندارگ وش اِنت بلے پہمگ ءِ کچ ھمک ءِ مارگانی ھینزک ءَ نہ منتگ۔ستک باور کن من گوں پُرشتگیں بالاد ءِ درد کشیں ھڈاں انگت شپے سے پاس کناں تئی آھگ ءِ شُبین اِنت کہ وت ءَ منی تہا پِشکاڈیت ءُ گسرکپیت۔ ھمک بیگاھ دمانے ءَ ڈن ءَ درکپان ءُ آزمان ءَ ندارگ کناں کہ بگندئے جمبری پُٹے گروک شہم بہ جنت ءُ من وتی سَکرات ءِ گُڈی بالاد ءَ میچل بہ کناں ءُ وت ءَ پہ باندات ءِ تُہمتاں گور ءُ کپُن۔ بلے ھئوراں شش سال سرجم کتگ کہ جمبر مان شان اَنت گِروکانی شہم منی کش ءُ پھناتاں من ءَ تراس دیئنت بلے میتگ ءِ کانیگ ھُشک اِنت آزمان ءِ واجہ بدّ دُوا گوْندینیت کوھانی بالاداں گشئے بیرےکپتگ سُتکگ ءُ سیاھ اَنت کاھ چہ بُن ءَ درتکک اَنت بلے ھدا اِنت کہ بزگ نہ کنت۔
سہداریں شپانک مدام گلگ کنت ءُ گُشیت مردمانی نیئت لیگار اَنت پمیشکا ھدا زھر اِنت ءُ من دل ءِ تہا بچکنداں ءُ گُشاں آ ھدا چونیں ھدائےکہ چہ وتی مہلوک ءَ زھر بیت ءُ گلگ دار اِنت کہ آئی کُچل بوئگ ءِ بَرورداں دابَہ ءُ بےزبانیں مہلوک دلاپ اِنت۔من وتئی دل ءِ گپ سرجم نہ کُتاں کہ شپانک ءَ پدا گُشت ھدا ھیر کنت۔ من پدا کندان ءَ وتئی دل ءَ گُشت ھدا باریں کدی ھیر کنت پہ وتئی بےھیریں دلوتاں۔ھمے ساھت ءَ کہ من جیڑگانی تیاب ءَ کونڈ لانچیتگ ءُ مان دیان اِتاں کہ مرچی گوں ھدا ءَ دل ءِ تہا شریں دپجاکے کناں بلے۔شپانک ءَ تمباکے دپ ءَ کُت ءُ پدا گُشت۔ نہ زاناں چون بیت اگاں میتگ ءِ مہلوک ءَ ھیراتےبُکتیں بلکیں ھدا ءَ بزگ بوت ھون ءِ ریچگ شر اِنت۔ من پدا ھیران بوتاں وتی دل ءِ تہا گُشت چون اِنت شمے ھدا ءَ کہ چہ ھون ءُ گوشت ءَ ابید رازی نہ بیت۔ گنجیں مہلوک کہ مِرگ ءَ اِنت ھدا ھمیشانی سَدکہ ءَ وتی رھمتاں بہ گواریت۔شپانک ءَ من ءَ اجکہ کُت تو اگاں نند ئے شریں بلے من وپساں سک تکانسراں گوں وپسگ ءِ شرت ءَ پدا دیدگ ءَ درائینت مارا نا اومیت بوئگی نہ اِنت ھدا بادشاھے۔اےبری دپ ءَ من ءَ نہ مرینت !دپ ءُ زُبان من گُشت دیدگیں دلمراد اگاں ھدا بادشاھے گڈا دلجم بو کہ ھئور نہ بیت ءُ بزگ ئے اوں نہ کنت ھرکس مِریت راھ ئے پچ اِنت ۔شپانک ءَ چم درگُڈینت اَنت تو بہ کن زالم ترا چونائی ءَ ھُدا ءَ گپتگ دگہ چون بہ بے۔
واجہ دلمراد من ءَ پہل کن بلے تو گشئے ھدا بادشاھے بادشاہ ءَ پہ وتی بے سر ءُ پادیں دلوتاں کار نیست تئی ھدا ءِ وتئی کار شر اَنت پہ منی ءُ تئی چاریں پس ءُ میتگ ءِ مردماں چشیں ارزشت نیست ھدا چون کنت ھمیش اِنت بکنت ما ندارہ کنوکیں۔۔۔۔۔۔
