“گلزمین ءِ دو دیوانگیں بامرد”
( شہید ھسین شہسوار ءُ شہید ھنیپ لال)
آسکو ناز پرومی
آ زندگی زندے نہ انت کہ گلامی ءِ شومکیں نادراہی ءِ تہا بہ گوزیت، زمین گلام بہ بیت ءُ بلوچستان ءِ شیریں بچ بے سما ءُ نابزانتی ءِ جلگھ ءَ سربتگ بہ بنت، بے مارشتیں انسان باز انت کہ ھاک ءِ ارزشت ءَ نزان انت، بے زمین ءُ بے بندری تباھی یے، گاری یے، انسان کہ بے زمین بوت، بے ھنکین اوں بیت، وھدے انسان ءَ زمین ءُ ھنکین نہ بوت گڈا زندگ اوں نہ بیت۔
گوں ھمے تھ وریں جیڑگ ءُ پولاتیں مارشتاں گلزمین ءِ دو دیوانگیں سر کہ ارواہ اش زمین ءِ مہلبیں پلکاں گوں بندوک ات، زمین ءِ چاڑبکشیں ساھگانی، کوہ ءُ تلبانی شیدا اتاں، زمین ءِ تنی ایں زید ءُ کہچرانی، گیمرتگیں چراگجاھانی درد اش دائم باتن ءَ لیٹ ورگ ءَ اَتاں، ھردو ناوانندہ یک تبکے اوں نہ ونتگ ات اِش، بلے پہ گلامیں راج ءَ اسل وانگی آئی گلامی ءِ مارشت انت کہ زندگیں انسان ءَ پہ جیڑگ ءُ مارگ ءَ لاچار کنت، پہ گلامی ءِ زانشت ءَ وانگ الّمی نہ انت، بس تہا چے زندگ بووگی انت وتی جند دربرگی انت ءُ وتی گلامی ءِ مارشتانی لہڑیں منجل ءَ بِرجگی انت، وانندھیں کور منی زمین ءِ سرا باز انت کہ دل ءِ دید اش کور انت، وتی سما ءَ چے بے سما انت، گلامی ءِ مارشتانی بوہ اش نہ جنت، اچ وتا گاراں، وتی جند ءَ نزان انت زمین ءِ ارزشت ءِ سما اش کجا بیت۔
ھمے مارشتانی شلنگیں بورا جمازیں سراں سپر بندات کت داں گڈی ساہ پہ زمین ءِ موکگ ءَ جہد ءَ اتاں، شپ روچ اش نہ چار اِت گرم ءُ سرد اش نہ چار اِت، درتگ پچی، لنگڑی ءُ بزگی اش نہ مار اِت، مہکمیں پگر ءُ لیکہاں گوں پہ زمین پند اش بُر اِت، پہ وتن جنگ اش کت، دلیری ءُ تمردی ءِ کسہ اش گوں من نہ بیت، تمردی چہ ھردوآں بندات ءُ ھردوآں گوں آسر، ترس ءُ بیّم پہ راجی بامرداں ندیستگیں وابے اَت، کجام جاہ ءَ کہ گوں لگوریں دژمن ءَ ڈیکّ اش دات گڑا لگوریں دژمن اش سرین پروش کت، دژمن ءِ کوش ءَ پہ بے چاڑ اِتاں، تاہیر اش نہ یتک، گشت اش، پند برگی انت، جنگ کنگی انت، ھاک موکگی انت یا وت ءَ پہ وتن ندر کنگی انت، وتی نگرھیں ارواہ دیم ھونی کنگی انت، بے دیم ھونی ءُ کربانی ءَ وتن ءِ پد جنگ دروگیں کسہ یے، اے زمین ءِ لج پہازیں سر وتی کئولانی سرا اوشتاتاں داں گڈی تیر ءَ جنگ اش دات، دژمن ءِ شل سریں تیر اش وتی ڈوبر ءَ سارت کتاں ءُ زمین ءِ پاکیں دلبند ءَ پہ مگیمی واب کپتاں، پگر ءِ دورشہمیں چراگ اش سالونک انت، شہیدیں ھمبلانی مسکیں ھونانی برورد شروکیں آجوی انت، ما جزماں شہیدانی دیستگیں واب واب نہ انت النگیں راستی انت الّم روچے معنا بنت.
” ھسین جان! تو سنگر ابیتک کتاں مرچی تئی ھما دانکاں گیر کاراں کہ تو گشت “دو ھونی ایں دل تو انوں رواں داتگ سیمی ءَ بِلّ اچ مرگ ءَ پد روانے بدے”.
” ھنیپ جان! زمین ءِ ٹپ انگت تاجگ انت تو دارو گوں وت برتاں اشتاپ کت شتئے مارا مدامی تہنا کت، پہ وتن سالونک بوتے”.
راج ءِ شہیداں سہرچکیں دروت
بلوچستان آجو بات
