راھشون اَنگت بیگواہ اِنت
علی مراد
دی بلوچستان پوسٹ
چوناھا مئے ھند ءُ دَمگ ھم چو بلوچستان ءِ آ دگہ دمگانی وڑ ءَ ھَرّوچ ریاست ءِ زُلم ءُ زوراکی ءِ آماچ اَنت، ھرّوچ گِس سوچگ بَنت، ھرّوچ یک ماتی ءِ بَچّے چست کَنگ ءُ بیگواہ کَنگ بیت۔
ھمے وَڑ ءَ یک روچے مئے ھلک ءِ جوانیں ادیب ءُ شاعر واجہ راھشُون ھم چِست کنگ بوت، راھشون مُلّا پازُل ادبی کاروان ءِ کمک کارمستر اَت، آئی ءِ جُرم ھمیش اَت کہ آ بلوچے اَت، آئی ءَ گوں سیاسی گَلے ءَ سیادی یے ھَست اَت ناں کہ سیاست ءَ گوں کار، تھنا وتی کار ءَ گوں ایماندار اَت، اسکولی ماسٹرے مدام گوں چکّانی وانینگ ءُ وتی اَدبی چِست ءُ ایراں گوں دلگوش اَت، ھمے کاراں گوں ایماندار اَت ــــ زاناں واجھاں راھشون ءِ ایمانداری ءَ چہ ھم بیمّ اَتک کہ مرچی ءَ چہ دو سال ءَ پیش آ چہ ھَند ءِ وانگ جاہ ءَ نودربر ءُ آ دگہ ماسٹرانی چمّانی کَلّ ءَ پاکستان ءِ لشکر ءَ آوار جَت ءُ بیگواہ کُت کہ اَنگت بیگواہ اِنت۔
بلئے من بِہہ نہ دِیست کہ مرچیگیں ادیب کہ وت ءَ راج دوست ءُ ادب ءِ سرخیل گُش اَنت پہ راھشون ءَ دانکے نبشتہ کُت نہ زان آں آیاں ھم تُرس اِیت اگاں راھشون بے وسیں راجے ءِ بے وسیں بَچّے، پہ بَزّگ ءُ بے وسے ءَ کُجام بے چارگ نبشتہ بہ کَنت۔ راھشون کتاب ءِ وانوک ءُ وانینوکے اَت، ءُ بیمّ ءِ چاگرد ءَ نشتگیں تھنائیں ءُ گریبیں بلوچے اَت۔
واجہ راھشون ءِ بیگواھی ءَ رَند من مُدام راھشون ءِ مات دیست کہ اللہ ءِ پاکیں کتاب ئِے گون اَت مُدام دَرامدانی دَرانی دپ ءَ نشتگ ءُ چم ئِے راھی اِت اَنت، چو ھزاراں بندیگیں بلوچانی مات ءُ گھارانی وڑ ءَ مدام چہ دَرامداں جُست ئِے کُت کہ منی بچ ءِ گناہ چے اِنت کہ شما بَندیگ کُتگ بلئے چہ درامداں اے بے وسیں مات ءِ سر ءَ بہہ بَزّگ نہ کُت ءُ ناں کہ یک جُستے ءِ پسّہ دات۔
راھشون ءِ مات میر ءُ معتبرانی دَرانی ٹُکّگ ءَ ھم مجبور بوت، ھرچ لوگ ءَ شُت کہ بلکیں میر ءُ مھتر آئی درد ءَ بہ مار اَنت بلئے مات مُدام گوں ارسیگیں چمّاں لوگ ءَ اَتک ءُ پہ بے وسی مدام دست رَبّ ءِ نیمگ ءَ ٹال کُت اَنت مدام من دیست کہ اللہ ءِ پاکیں کتاب ئِے گون اِنت وتی گِس ءِ دپ ءَ نشتگ ءُ پریات ءَ اِنت ۔
بلئے راھشون اَنگت بیگواہ اِنت، یک روچے من سُھب ءَ اناگہ واب ءَ چہ بُست کُت چاراں مھلوک ءَ کوکّار اِنت کہ لشکر ءَ بازار ءَ انگیر ءَ کُتگ من جیڑ اِت مرچی پہ میتگ ءَ اللہ وت اِنت بلئے لشکر پہ مردم شماری ءَ اتکگ اَت ءُ بازار وتی ترس ءُ انگیر ءَ کُتگ اَت، لوگ لوگ ءَ شُت باریں چنکس ماتانی تاسُپیں بچ بیگواہ کُتگ اَت چنچو لوگ سوتکگ ءُ پُر کُتگ چو بلوچستان ءِ ھرچ کُنڈ ءِ وڑ ءَ اے بازار ءَ ھم لشکر بے سوب بیت پہ مردم شماری ءَ۔
راھشون ءِ مات ءِ لوگ ءَ ھم لشکر اَتک کہ من مردم شماری کن آں بلے مات ءِ جُست ءُ لوٹ تھنا ھمیش اَت کہ منی بَچ کُج اِنت؟ منی بیگواھیں بَچ ءَ بیار اِت کہ شُما چہ وانگجاہ ءَ آوار جتگ ءُ بیگواہ کُتگ
راھشون ءِ بیگواھی ءَ سالے سرجم بیتگ اَت اے وھدی بلے ھچ وڑیں ھال نیست اَت، مات مدام ھیال ءُ جیڑگانی تھا وتی بچ ءِ واتری ءِ ودار ءَ نِشت، چہ ھمک نیمگ ءَ بے وس بیت مدام میتگ ءِ چُک یک جاہ کُت اَنت ءُ کُران وانی کُت ءُ ھُدا ءِ دربار ءَ دوا لوٹ اِت، بے وسیں مردمے دگہ چے کُت کنت۔
بلئے مرچی ھما میر ءُ معتبر پہ ووٹ ءِ پِنڈگ ءَ پد ءَ مئے میتگاں پیداک اَنت، ھما روچ ءَ راھشون ءِ مات پہ گریتگیں چم واتر راہ اِش دات مرچی شرم ھم نہ کن اَنت کہ پہ ووٹ ءِ پنڈگ ءِ پد ءَ ھما مات ءِ دروازگ ءِ دپ ءَ اوشتاتگ اَنت کہ مارا ووٹ بہ دئے اِت ما پہ شُما آسراتی کار اِیں، شمے کاراں شر کن اِیں، اے مات ءِ گریتگیں چماں گوں واجھاں گُشت شرم کن اِت منی بچ ءَ دو سال ءَ برز اِنت کہ بیگواہ اِنت شُمارا مئے یاد نہ اَتک، ما شُمے دروازگانی دپ ءَ اوشتات ءُ پریات کُت شُمئے گوش کَرّ ءُ زبان لِلّ اَت بلئے مرچی کہ ووٹ نزّیک اَنت تو مئے ترانگ ءَ کپتگ ئے ، مئے لوگ ءِ دپ ءَ پچّی ءَ ھم نئیل اِت، برو اِت ھزارانی ماتانی بچ کہ شھید بیتگ اَنت مئے ووٹ شھیداں بندوک بیتگ اَنت گوں ھماھاں کبر ءَ شتگ اَنت۔
برو اِت ءُ وتی واجھاں ھم سرپد کن اِت کہ مئے بازار ءَ پہ ووٹ ءِ پنڈگ ءَ میا اَنت، واجہ پہ پشلی واتر بیت بلئے پہ چانیگ ءِ پنڈگ ءَ واجہ اَنگت تلوسیت پرچا کہ واجہ ءَ وتی گُلامی ءِ سما نیست واجہ پہ لاپ زندگ اِنت ءُ پہ چانیگ مِر اِیت ـــ۔
کُل بندیگ آجو بات اَنت
گُڈ سر ءَ بیگواھیں راھشون ءِ گُشتگیں دو دانک:
علم ءَ چہ زبھر اَنت منی میتگ ءِ مردم
چو عالم ءَ گُپتار کن اَنت اے اوں کمالے
