آ چِہ مردے کہ جَدّواں لجدار نہ کنت
میجر مجید
دی بلوچستان پوسٹ : بلوچی نبشتناک
زند ءِ شوھاز ءَ مرگ ءَ امبازاں
ماں تھاریاں رُژن شوھازاں
بلوچ ءِ گْوست ءَ یا کہ راجدپتر ءَ چار ئے اے دابیں بامرد ءُُ سرنتاب ءُُ راجپھاز باز گْوستگ کہ مرگ اِش پہ ازّت داریں زند ءُُ رُژنائیں باندات ءِ ھاتر ءَ امباز کُتگ۔ مرگ ءِ امباز کنگ سک گْران اِنت بلے آ مرگے پہ راج ءِ پدریچ ءِ رُژنائیں باندات ءُُ ازت ءُُ ننگ ءِ ھاتر ءَ بہ بیت گْران نہ اِنت۔ چہ لگوری ءُُ گلامیں زند ءَ مرگ گھ اِنت۔ شھید غلام محمد گْوش اِیت ’’مرد پہ نام مر اِیت نامرد پہ نان مر اِیت‘‘ ۔ اے دْرچ ءَ من اگاں چیزے بلوچ شھیدانی زکر ءَ مہ کناں گُنھگار باں۔ چوش کہ میر کمبر سلیمان، میر ھمّل جیئند، شھید سردار مھراب خان، شھید بلوچ خان، شھید نواب اکبر خان، شھید غلام محمد، شھید صبا دشتیاری، شھید سعادت مری، شھید ڈاکٹر خالدءُُ شھید دلجان۔ شھیدانی لڑ سک دْراج اِنت پہ درور من چیزے نام پیش کُت کہ اے ھما شھید اَنت کہ پہ ازت داریں زند ءِ شوھاز ءَ مرگ اِش امباز کُتگ۔ اے شھیداں وتی مرگ چمّ ء وت دیست کہ پیداگ اِنت بلے لگور نہ بیت اَنت نمیران بیت اَنت۔ ھُدامرزی ئیں غلام حسین شوھاز گْوش اِیت
چو نہ زانت بدواھاں لگوریناں
ما بلوچ ایں ءُُ مرگ بھا زیر ایں
مرگ بھا زیرگی چیزے نہ اِنت بلے پہ آجوئی ءُُ ننگ ءِ ھاتر ءَ بلوچ بامرداں مرگ بھا زُرتگ۔ مرگ اِش وش آتک کُتگ۔ دو گام ءَ مرگ ءَ پیش سلام بوتگ اَنت۔ پرچا کہ گُلامی انچیں لعنتے ، ازابے کہ انسان وَ انسان اِنت بلے ھیوان ءُ پرندگ ھم گُلامی ءَ برداشت کُت نہ کن اَنت۔ یک کسانیں پرندگے تو بگر ماں کبسّ ءَ بندیگ کن آ زور جنت ، جُھد کنت داں کہ اے گُلامی ءِ سانکلاں بہ رکّاں۔ ماں کبسّ ءَ دان ءِے ھم رس اِیت، تُنّیگ ھم نہ اِنت، شُد لاپ ھم نہ اِنت بلے انگت جُھد کنت کہ من آجو بہ باں۔ گُلامی ءِ لعنت ءَ ، گُلامی ءِ درد ءَ، گُلامیں راج زانت۔ نیزگاری ءُُ کم توانی عیبے نہ اِنت بلے گُلامی عیبے۔ گُلامی ءِ سوٗک ءُُ سوزمان شپ ءُُ روچ انسان ءِ زھن ءَ دماغ ءَ چو شومک ءِ وڑ ءَ وران اِنت۔ یک شْوانگے اگاں شُدلاپ اِنت کوہ ءِ سر ءَ نشتگ نل جنت بلے آجو اِنت۔ ھمے آجوئی زند پہ ھمے شْوانگ ءَ بلاھیں غنیمتے۔ وھدے کہ واجہ ھُدا ءَ آدم ءُُ ھوا جوڑ کُت اَنت ، جنّت ءِ واھُند کُت اَنت، جنّت ءِ باگ ءُُ وشّیں ھوا ، وشّیں موسم، ناں گرم ناں سرد، یک دیمے شیر ءِ جو دومی نیمگ ءَ بینگ ءِ جُو، تھور ءِ جو حوض کوثر ھرچے کہ انسان ءِ دل بہ لوٹ اِیت جنّت ءَ رس اِیت بلے ایشاں یک ھکمے دیگ بیت کہ گّلّہ ءِ دان ءَ مہ ور اِت اے بندش واجہ ھُدا ءَ ایشانی سر ءَ جت۔ ایشانی زھن ءَ نہ منّ اِت کہ ما پرچا اے گلّہ ءِ دان ءَ مہ ور ایں۔ اد ءَ بچار کہ انسان فطری دْروشم ءَ گُلامی ءَ ھچ وڑ ءَ برداشت کُت نہ کنت۔ چوش کہ آدم ءُُ ھوا انسان اِت اَنت ۔ یک روچے بی بی ھوا ءَ ھدا ءِ ھکم پْروشت گلّہ ءِ دان ءِے وارت ءُُ آدم ءِے ھم ھال دات کہ من دان وارتگ۔ آدم ءَ ھم دان وارت۔ داں کہ اگاں سزا ءُُ جزایے بیت ما یکجاہ بہ بہ ایں۔ ھُدا ءَ ھکم دات کہ دوئیں چہ جنّت ءَ در کنگ بہ بنت۔ ھکم ءِ تعمیل بیت ءُُ چہ جنت ءَ کشّگ بیت اَنت ۔ اد ءَ منی مول ءُُ مراد ایش اِنت کہ گُلامی انچیں لعنتے کہ انسان یا راج آئی ءَ را برداشت کُت نہ کنت۔ نی راجانی گُلام دارگ ءُُ نوآبادیاتی نوبت شُتگ۔
تنگویں بیلاں
مروچی بلوچ ءَ ھپتاد سال اِنت کہ آجوئی ءِ جنگ ءَ اِنت ءُُ خاص کر مروچیگیں جُنز مئیگ ءُُ شُمئے دیم ءَ اِنت کہ راجی جنگے باید اِنت کہ بلوچ اے جنگ ءَ کُمک بہ کنت۔ وتی جنز ءِ مدت ءَ بہ کنت۔ اے مئے کُل بلوچ ءِ راجی انسانی، اخلاقی ءُُ مزھبی فرضے۔ ءُُ بلوچستان کہ آجو بیت پہ کُلّیں راج ءَ آجو بیت بلوچستان تھنا جُھدکار ءُُ سرمچار ءِ نہ اِنت۔ کُلّیں بلوچانیگ اِنت۔راج ءَ ھم شاباش اِنت کہ آئی ءِ کمک گون اِنت۔ سرمچار چہ کس ءَ زرّ ءُُ مال ءِ واستیگ نہ اَنت۔ کسی گس ءَ پہ زر ءِ پنڈگ ءَ نہ شُتگ اَنت۔ انچیں وھد ھم بیت کہ سرمچار ھمشام اِنت، شُدیگ اِنت بے گندل اِنت اے زھسریں کوھانی ٹُلّ ءَ پاد شپاد ءَ ھم گرد اِیت بلے روچ مروچی سرمچاراں بلوچ اے دْرچ ءَ ھچ تکلیف نہ داتگ۔ ءُُ چہ راج ءَ سرمچاراں زرّ ءُُ مال ءُُ توشگ ءِ طلب ھم نہ کُتگ۔ اگاں کسے ءَ وتی وشّی ءَ مدت ءُُ کمکّے کُتگ بزاں آئی ءَ وتی راجی فرض ادا کُتگ۔ اگاں کسے ءَ شپ ءَ شامے داتگ، یا وتی گس ءَ جاگہ داتگ، یا دہ ءُُ پنچ روچ ءِ توشگ داتگ، آ ھر کس بہ بیت آئی ءِ جُھد ستا کرز اِیت پرچا کہ اے سرمچار کُلّیں راج ءِ زھگ اَنت۔ وتی زھگ ءِ کُمک کنگ فرضے۔ اے ورنا پر من ءُُ پر تو ءُُ پہ کُلّیں بلوچ راج ءَ جنگ ءَ اَنت ۔ بلوچ ءِ ننگ ءُُ پجّار ءِ ھاتر ءَ کوھاں سری اَنت۔ ایشاں دگہ ھچ لوٹ ءُُ طلب نیست۔ اے پارلیمنٹ ءُُ تھت ءُُ تاج ءُُ ھاکمی نہ لوٹ اَنت راج ءِ آجوئی ءَ لوٹ اَنت۔ اد ءَ من یک گپّے گْوشگ لوٹاں کہ سرمچاراں وتی راج ءِ اخلاقی کمک پکار اِنت۔ چوش کہ بلوچ پُسّگے سرمچار ءِ ربّالی ءَ مہ کنت، دژمن ءِ کُمکّار جوڑ مہ بیت، وتی بْراتانی چاریگ ءُُ پاسیگ جوڑ مہ بیت۔ بلوچ سرمچارانی راہ ءُُ رند ءُُ آپسراں گساں سنگراں دژمن ءَ پیش مہ دار اِیت داں کہ بلوچ ءِ تُپنگ پہ بلوچ ءَ چست مہ بیت۔ وھدے کہ ھال سر بیت کہ سرمچاراں بلوچے پہ ربّالی ءِ نام ءِ سر ءَ کُشتگ مردم سک بژنیگ ءُُ پدرد بیت۔ بلوچ ءِ تِیر دژمن ءَ بہ لگّ اِیت بلوچ ءَ انّا۔ وت ماں وتی جنگ راج ءَ مان گیشّین اِیت۔ دژمن سوٗب کنت۔ کسّھے مشھور اِنت وھدے کہ رنداں شرط بست گُڑا ھمے شرط ءِ سوب ءَ جاڑو جلب ءِ کسان سالیں زھگ ءُُ شے مرید ءِ دشتار ءُُ وابانی بانور گرانماولیں ھانُل ھمے شرطانی وڑالاں شُت اَنت۔ چوش کہ اد ءَ ھیبتان ءَ ھم قولے کُتگ اَت آئی ءَ گْوشتگ اَت کہ ھر کسی ھُشترے منی بگّ ءَ بہ کپ اِیت آ منیگ بیت۔ رندانی سردار بلوچ ءِ ھاکم میر چاکر اعظم ءِ ھُشترے ھیبتان ءِ بگّ ءَ کپت ۔ ھیبتان ءَ وتی قول ءِ پد ءَ ھُشتر وتی کُت گُرا رنداں میر چاکر اعظم شگان جت کہ تئی ھُشتر ھیبتان ءَ وتی کُتگ۔ چاکر اعظم ءَ گْوشت کہ
ھیبتان ءَ پہ لاگریں لوکے کھر کناں
باسک ءَ پْروشان ءُُ ماں لد ءَ آسے روک کناں
من کئی گْورنو ءُُ نوان ءَ آرام گراں
اے کساس پنچ سد سال پیش بلوچ ءِ مارشت بیتگ۔ باید اِنت کہ بلوچ پہ پنچ ءُُ دہ ھزار کلدار ءَ وتی بْرات ءِ ربّالی ءَ مہ کنت۔ مروچی دہ ھزار کلدار پسے ءِ نھاد اِنت بلوچ ءِ جنگ ءِ دیم دَر بہ بیت گوں وت مہ بیت۔ ءُُ سرمچار ھم اے دْرچ ءَ سک پٹّ ءُُ پول بہ کن اَنت، ھیال ءُُ دیرچاری بہ کن اَنت اگاں مفت ھدا ربّالی ءِ نام ءَ بلوچے کُشگ بہ بیت سکّیں پدردیں ھبرے بیت۔ پہ جُنز ءَ پولنگے بیت بلے زانتکارے گْوش اِیت ’’داں کہ تو وتی اندری دژمن ءَ بزاں آستیگ ءِ ماراں مہ جن ئے دیم ءِ سنگراں تو پْروش ور ئے‘‘۔ جُنزانی وتی لوٹ ءُُ غرض، دستور ءُُ رھبند ھست اَنت آ رھبندانی پاسداری ھم الّمی اِنت۔ بلوچ ءِ عزتداریں پُسّگ چشیں کارے مہ کن اَنت کہ بلوچ ءِ تیرانی آماچ بہ بنت ءُُ راج بژنیگ بہ بیت۔ سرمچارانی یا کہ جُنز ءِ دومی لوٹ ایش اِنت کہ بلوچ دژمن ءِ کُمک کار جوڑ مہ بنت۔ چوش کہ مروچی گچینکاری بیگ ءَ اَنت باید اِنت کہ بلوچ اے گچینکاریانی بھر جوڑ مہ بیت پرچا کہ اے گچینکاریاں بلوچ ءَ سیت ءُُ نپ نہ رس اِتگ۔ البتہ بلوچ ءِ راجی یکجہتی ءُُ راجی پگر ءُُ بلوچ نیشنلزم ءَ تاوان بیتگ۔ اے چارگی اِنت کہ ھپتاد سال اِنت کہ بلوچ ءَ اے گچینکاریاں بھر زُرتگ بلوچ راج ءَ چِہ کَٹّ ءُُ نپ رس اِتگ؟ چیزے دپ چٹّ ءُ سرکاری اجنٹ سیر ءُُ آباد بیتگ اَنت ۔ اے گچینکاری ھم پیشی وڑ ءَ بنت۔ راجی جنز چہ وتی غیرت مندیں راج ءَ لوٹ کنت کہ اے گچینکاریاں وت ءَ دیر بہ دار اِت۔ اے بلوچ ءِ راجی اخلاقی فرضے وتی جنز ءِ کُمک کنگ ءِ ھاتر ءَ اے گچینکاریاں بھر مہ زیر اَنت داں کہ دنیا ءَ پیغامے سر بہ بیت کہ بلوچ اے وتگڑیں دہشتگردیں مملکت ھداداد ءِ بھر نہ اِنت۔ وتی راج ءِ یکجاھی ءِ کلوہ ءَ بہ دنت کہ بلوچ وت یک زندگیں راجے ءُُ یک سرزمینے ءِ واھند اِنت۔
تپاکی آجوئی ءِ مانزمان اِنت
بلوچستان آجو بات
