آزمانک
آه حانی اِنت
ندکار:- سنگر بلوچ
مئے هلک ءِ کُلیں ورناه واننده ءُ زانتکار اِت ءَ زالبول ءَ بِگر داں مردین ءَ کُل سَرپدے مَردم اِت ءَ بَلے کُل وتی جندا چہ محدود اِت ءَ ایشاں هچ چیزے سرا چمشانک ندات ءُ نچار اِت هرچی بَس وتی گِس ءِ مسلہ ءُ جیڑہانی سرا چمشمانک دات آهانی توجیل کَنگ ءِ جُہد کُت بَس اے همنچوکہ تک محدود اِت اَنت۔
بلے همیں هلک ءَ یک نہ واننده ءِ جَنِک ءٍ هست ءَ آهی ءِ نام حانی اَت حانی ءِ عُمر بیست سال اَت حانی وتی مات ءُ پِتے یک ءِ جَنِک اَت وتی مات ءُ پِت ءَ سَک دُوست اَت وتی گِس سَرجمیں کارے کُتاں وتی مات ءَ راه هچ وڑا کارے کَنگ ءَ نیشت ءِ دَست سُبک ءِ مُردم ءِ اَت پدا حانی سَکیں مہروان ءُ همدرد ءُ هاموش ءِ مَردم ءِ اَت حانی ءَ گوں هرکس ءَ مہر اَت حانی مُدام وتی ماریشتانی توکہ جیڑگ ءَ اَت۔
حانی ءِ کَسترے بٍرات وانگجاه وانگ ءَ اَت حانی مُدام وتی برات ءَ راه سَرو سُوج کُت کہ بہ وان وتی وانگ ءَ دیما بَر باندا وتی راج ءِ راهبری ءَ کُت کنے باندا تو شَرے اِنسان ءِ جُوڑ بوت کنے بے وانندهی ءَ مَن وت بَسّاں حانی یک بے واننده ءِ مَردم ءِ اَت بَلے اَنگت حانی سوچ چہ مئے هلک ءِ واننده ءَ چہ شرترا حانی توکہ شَعور هست اَت حانی هلک ءِ گونڈل سَرپدی دات ءَ وتی راج ءُ وتی سرزمین باره ءَ اناگہ یَک روچے مئے هلک ءِ یک ورناه ءِ چہ بازار ءِ نیمگ چہ وتی گِس ءَ آهگ ءَ بِیت گِس ءَ سَر نہ بِیت نیم راه اِیشرا بوٹ والا رَستر آوار جَن اَنت اے هال مئے هلک ءَ سَربِیت ورناه ءِ مات کوکار کَنت ءُ گِیریت کہ منی ورناه کئے ءَ بُرت پَرچا بُرت ءِ نوں ماراه لاپ کئے دَنت منی زهگ ءَ راه هچ وڑے کار ءَ گوں کار نہ بُوت ءَ بَس مات ءِ دل ءَ قیامت بِیت کہ مَرچی اِیشی زهگ رستراں آوار جَتگ ءُ بُرتگ همیں مات ءَ وتی بَچ رودینتگ ءُ مَزن کُتگ۔
اے ورناه ءِ گاری ءَ کَسا راه هچ سُد نہ بِیت کہ مئے هلک ءِ ورناه ءِ گار اٍنت کَس اے ورناه ءِ مات ءِ هال ءِ گِرگ ءَ نہ رُوت بَس همیں یکیں بے وانندهے حانی رَوت ورناه ءِ مات ءِ هال پُرسی کَنت ءُ تَسلہ دَنت ءُ گُشیت حُدا حیر کَنت وهد گوزیت ورناه ءَ راه دیر بٍیت کہ ورناه گار بِیت مات مُدام وتی بچ ءِ غم ءَ اَرس گواریت گڈا بے وسے حانی مجبور بٍیت کہ یَک روچے وتی هم هیال ءِ مَردم ءَ یک جاه کَنت همیں گار بُوتگیں ورناه ءِ گِس ءَ کئیت ءُ گُشیت مرچی بیاےَ روان ءِ یک روانکے همیں بُوٹ والا رسترانی هلاپ ءَ کَشانیں تانکہ اے مئے بِرات ءَ آجو بہ کن ءَ اے کُل روان اَنت شار ءَ سَر بَنت وتی روانک ءَ جاری کَنا اَنت تاں دیرا کوکار ءُ زار شانی کَنان اَت آخر همیں بُوٹ والا رسترانی بُنجل ءِ دیما روان اَنت زھر شانی کَنان اَنت گُڑا اے بُزدلیں بُوٹ والا رَستر تیر گواری کناں تیر گواری سبّب ءَ یک زالبول ءِ ٹپی بِیت همیں هال هلک ءَ سَر بِیت کہ زالبول ءِ ٹپی اِنت
مَن همیں جیڑگ ءَ لگیتوں کہ بارے اے زالبول کئے اِنت کہ ٹپی اٍنت همیں دمان ءَ ورناه ءِ تچان ءَ منی کِرا اَتک مَن گپ ءِ هچ موه نَدات من ڈارک جُست گٍپت ترا معلوم هَست کہ اے روانکے توکہ کےَ آں تیر وارتگ مناه پسَوےَ دات کہ حانی ءَ تیر وارتگ من حیران بُوتاں دمانے آں پَد من گُشت آه حانی اِنت گُشت ءِ ھئو گڈا من همیں جٍیڑیت مئے هلک گُنگ بُوت۔
