“دیوال ءِ دیم ءَ ٹنگیتگیں اکس لُڑیت ءُ دستانی دل ءَ کپت”
اکیل مراد
دی بلوچستان پوسٹ : آزمانک
اکسانی پژدر ءَ ھنچیں دروشم ودی بنت ءُ گِندگ ءَ شُبینی کن اَنت کہ آئی ءِ ھیالانی راستیگیں دروشم پجارگ نہ بیت۔ بلے لھتیں ھنچیں اکس بنت کہ آیانی گِندگ ءَ پد مردمانی چم ھما راستیگیں چھرگاں کپ اَنت۔
ءُ آئی ءِ سر ءَ ھمے اکس ءِ جوڑ بیتگیں نکشانی پَد گندگ ءَ کایاں آئی ءِ اکس آ وھد ءَ لوگ ءِ دیمی نیمگ ءِ دیوال ءِ دیم ءَ ٹنگیتگ اَت ءُ آئی ءِ پیر ءُ عاجزیں مات ھمے اکس ءَ پہ سالونکی ءَ گندگ ءَ اَت مدام ھمے ودار ءَ نیشتگ اَت ءُ ھمے اکس ءِ سر ءَ کَشیتگیں نکشاں وتی اندر ءِ باھند بیتگیں زانشت ءَ پدر کنان اَت ءُ بچکندگانی تہ ءَ گیروشگ اَت۔
مات ءِ دوھمی چک ءَ ھمے دریچوکیں وھداں وتی اندری ماریشتانی تہ ءَ گْوشت کہ بیت کنت منی ءُ دیوال ءِ دیم ءَ ٹنگیتگیں اکس ءِ سالونکی یکیں روچ ءَ بہ بیت ءُ منی ماتی ءِ دپ ءَ ھمے پرکندگاں گیشی بہ بیت ءُ ھمے گپ ءَ بہ جنت کہ بچیگ نوں منی سالونک اَنت۔
گوات ءِ شکگانی توار لھم لھم ءَ کشان اَت ءُ آئی ءِ مکھیں مات ءَ وتی سر پہ سرجاہ ءَ کُت ءُ واب کپت شپ ءِ پر مھریں گوات اجب رنگے ءَ کشگ ءَ اَت ءُ آئی ءِ ھسابانی تہ ءَ آئی ءِ بچیگے سالونکی ءِ ودار گوزان اِت اَنت۔
شپ ءَ وتی پُر مھری ھلاس کُت ءُ روچ ءِ ٹک ءِ سھری ءَ وتی رژن مانشان اِت ءُ ھمے میان ءَ دیر ءَ چہ تیرانی توار ھم پیداک اَت ءُ مات ھمے نیکیں پال ءَ جنان اَت ءُ گوشگ ءَ اَت دشمنانی دپ ھاکاں سک بات ءُ زیردستانی دست بُرز تِر بات۔
داں دیر ءَ جنگانی رِد یک ترندیں وڑے ءَ برجاہ اَت ءُ میتگ ءِ مردمانی دپ ءَ اَت کہ اے جنگ نہ کُٹوکیں جنگے ءِ وڑ ءَ روگ ءَ اِنت ھمے گمان بیت کہ پھازوکیں مردمانی ءُ زورمندیں دشمن ءِ میانی جنگ ءُ چوپ ءِ بیت کنت ۔
ھمک نیمگ ءَ تُرس ءُ بیم ءِ جاوراں وتی لَمب ایر داتگ اِت اَنت ءُ ماتی ءِ چم پد ءَ ھما ٹنگیتگیں اکس ءَ کپت اَنت ءُ پد ءَ ماتی ھما شپ ءِ جیڑگانی تہ ءَ گون کپت کہ آ روچ کجام بیتیں کہ من وتی بچیگ ءَ پہ سالونکی دروشم ءَ بہ گنداں ۔
ماتی ءِ دپ ءَ ھمے گپ دراھان اَت ءُ ماتی بچکندگاں گوں ھالو جنان اَت اناگہ ءَ ماتی ھمے ھال ءَ گپت کہ جنگ ءُ چوپانی میان ءَ تی بچیگ ءِ ھوناں زمین ھمرنگ کتگ ماتی ءَ وتی پرکندگانی دروشم مَٹ کت اَنت ءُ آئی ءَ وتی وابانی سرجمیں کسہ ھلاس کت اَنت ءُ دیوال ءَ ٹنگیتگیں اکس دور کُت ءُ وتی دستانی دل ءَ ایر کُرت ءُ میتگے سرجمیں مردم پہ لوٹوکی کُت اَنت ءُ گْوشت اَنت کہ مروچی ءَ چہ پد کس اے گپ ءَ منا شیگانی مہ کنت کہ تئی بچ ءَ سالونکی گُد نہ دیستگ اَنت ماتی ءِ بچ مدامی ءِ رنگ ءَ سالونک بیت ءُ پرکندگیں مھراں گون پہ زمین نمیران بیت۔
