زَرگُل ءِ زِند
نبشتہ کار: سخی ساوڑ
سَیمی بَھر
دومی بھر
زاناں تئی گِس ءِ مردم تئی ھمراہ نہ بوتگ اَنت یا ترا دگہ کَسّے نیست؟
زَرگُل: بھت نہ کنت یاری گوں کَے گِلگداری، من ءَ مردم ھست بَلے منی نہ اَنت ءُ من ءَ باریں چُنت وھد اِنت کہ من نادراہ ءُ بے جان آں،بَلے یک روچے نہ منی سیاد ءُ وارسے ءَ نہ ھمساھگے ءَ اے گُشتگ کہ زَرگُل ءَ ھکے ھست ءُ زَرگُل نادراہ اِنت تاں سرکاری نادراہ جاہ ءَ سر ئےِ بہ کن اِیں.
آکر ءَ من بے اُمیت ءُ نااِلاج بوتاں، من وتی میتگ ءِ ھمساھگے ءَ را گُشت من ءَ تاں تربت ءَ سرکاری نادراہ جاہ ءَ سر بہ کن کہ من ھمود ءَ روان کپاں، بلکین ءَ منی اِلاج بوت. ھمیش اِنت زی منی ھمساھگے ءَ من ءَ وتی موٹل(گاڑی) ءَ سوار کرت ءُ ھمد ءَ آورتگ ءُ اللہ ءِ ایمان ئےِ بہ دنت کہ من ءَ تاں اِد ءَ سر ءِ کرتگ، چوناھا من وتی ھما کُڈک ءِ تہ ءَ ساہ داتگ اَت وتی سیاد ءُ ھمساھگانی اُمیت ءَ.
ھیر بیت منی مات ما جھد کن اِیں کہ تئی نادراھی دْراہ بہ بیت، بَلے تو ھما زیکین ئے نانے چیزے وارتگ یا اِنّاں؟
زَرگُل: اِنّاں ابا من ءَ نان ءُ ورگ ءَ چہ بیزار اِنت من ءَ دَوا ءُ درمان بہ کن اِت کہ من زُوت وش بہ باں، من ءَ پدا وتی میتگ ءَ روگی اِنت ءُ دوشی من ءَ ھمے دومی کمرہ والایاں نان داتگ.
منی ھیال ءَ ترا سھبی کسّے چیزے نہ داتگ؟
زَرگُل: انّاں من ھچ نہ وارتگ بَلے من شُدیگ نہ آں دل سیر اِنت.اِنّاں منی مات من رواں چیزے گِراں کاراں کہ چو ترا درمان گِر اَنت تو دْراہ بوت نہ کن ئے.
من اتکوں اِسٹاد روم ءَ نادراھانی پاھل میز ءِ سر ایر کرتاں دیم پہ کینٹین ءَ شُتاں کیک ءُ جوس زُرت ءُ آورت زَدگُل ءَ را جُوس ءُ کیک وار اِینت ءُ جُست کرت ترا دوشئیگیں ڈاکٹر ءَ دگہ درمانانی پرچی یے نہ داتگ کہ درمان جاہ ( اسٹور) ءَ درماناں بُزور( پرچاکہ سرکاری نادراہ جاھانی بارو ءَ من سرپد آں کہ اگاں کسّے دْرستی ئیں مردمے بوت گُڑا آ کدی ڈنّ ءَ درمان جاہ ءَ درمان نہ زور اِیت آ را چہ نادراہ جاہ ءِ نیمگ ءَ درمان ءِ دے اَنت یا یکّے ءَ کوکار ءُ جَگا کرت گُڑا چیزے نہ چیزے دے اَنت ئےِ)کہ مئے کرّ ءَ نیست اَنت؟
زَرگُل: ھَو دوشی من ءَ یک ڈاکٹرے ءَ پرچی یے داتگ بَلے من نزاناں کجا ھمے درماناں بزوراں، من وَ شُت نہ کناں.
اِنّاں تو وت ءَ ھچ تکانسُر مہ کن ھمے پرچی ءَ من ءَ بہ دئے، من تئی درماناں وڑ ءُ پیم کناں. من پرچی زُرت ءُ پدا اِسٹاپ روم ءَ اتکوں تاں منی دُوئیں ھمراہ اتکگ اِت اَنت ءُ دہ ءِ ساھت ءَ مئے کارمستر ھم اتک. ما ایدگہ نادراھانی ڈرپ ءُ سوچِن جت اَنت ،گُڑا زَرگُل ءِ سوچن ءُ گولی نیستگ اِت اَنت.من کارمستر ءَ را زَرگُل بارو ءَ گُشت گُڑا کارمستر شُت نادراہ جاہ ءِ مستر ءِ کِرّ ءَ درمان ءِ زُرت ءُ اتک. ما زَرگُل ءِ ڈرپ جَت اَنت،زَرگُل سک گَل بوت.
من زَرگُل ءِ بارو ءَ جیڑگ لگ اِت آں کہ پرچا زَرگُل ءِ سیاد ءُ وارس زَرگُل ءِ ھمراہ نہ اَنت،زاناں زَر گُل ءَ کس نیست، زاناں زَر گُل ھنچیں ھرابیں مردمے کَس ئےِ ھمراہ نہ بیت. اے گپ ھم بوت کنت زَرگُل نیزگارے پیمشکا کَس ءِ ھمراہنہ بیت.
من ءَ اَلّم زَرگُل ءِ زند ءِ بارو ءَ سرپد بُوگی اَت. من سرپد بہ باں کہ زَرگُل پرچا اے وڑ نادراہ اِنت،پرچا زَر گُل ءِ سیاد ءُ وارس زَرگُل ءِ ھمراہ نہ اَنت؟
من ءَ دو ءِ ساھت ءَ موکل کنگی اَت، بَلے من زَرگُل ءَ اے وڑی ءَ دیست، منی دل ءَ نہ گُشت موکل بہ بکن ءُ گِس ءَ برو، پرچاکہ یکدیم ءَ من ءَ زَرگُل ءِ زند ءِ بارو ءَ سرپد بُوگی اَت ءُ دومی دیم ءَ من ءَ وتی ماس ءُ گھار، سیاد ءُ وارس یات پیداک اِت اَنت کہ اللہ مکن اگاں یکروچے آ نادراہ بہ بنت. کسّے آیانی ھمراہ مہ بیت، آ چو زَرگُل ءِ وڑ ءَ پہ کمکے ءَ راھچار بہ بنت گُڑا…………؟
دو ءِ ساھت بوت ایدگہ منی ھمراھاں موکل کرت ءُ شُت اَنت، گُڑا من ھمد ءَ اِسٹاپ روم ءَ نشت آں، بیگاہ ءِ کار ءِ سنگتاں چہ یکّے اتک ءُ گُشت ئےِ شرّ اِنت کہ تو نہ شُتگ ئے.من ءَ کمو دیر بوتگ کہ من گِس ءَ دزگٹ بوتگ آں. ترا نوں موکل اِنت تو شُت کن ئے ءُ منّتوار کہ تو منی ودار کرتگ.
اِنّاں من نہ رواں کہ منی سیادے ھمد ءَ داکل اِنت من ھمائی ءِ پانگ آں.
جی شَر بَلے کَے اِنت تئی نادراہ؟
زَرگُل اِنت.
ھَو ھَو زی ھمے سَے ءِ ساھت ءَ اتک ءَ بَلے زی دگہ کسّے گون نہ بوتگ . گُڑا من چہ نادراہ جاہ ءِ درمان جاہ ءَ کِلونا ءُ درمان آورتگ ءُ جَتگ .
منّتوار ، جی ھَو دگہ کس ءِ گون نیست،
من پمیشکا سنگت ءِ کرّ ءَ دْورگ بندگ ءَ اَت آں کہ زَرگُل منی سیاد اِنت ءُ دگہ کسّے شک( اِسٹاپ والا پمیشکا شک کن اَنت کہ نادراہ جاھے چو شما وت سرپد اِت کہ نادراہ جاھاں بازیں کیس بیت) مہ کنت کہ ساوڑ پرچا مرچی نشتگ ءُ چوناھا ھمروچ اے وھد ءَ گِس ءَ شُتگ.
من شُت آں کینٹین ءَ وت نان وارت ءُ پہ نادراہ ءِ واست ءَ شَرّیں نارشت ءزُرت ءُ آورت نادراہ ءَ را نان دات.من چاراں زَرگُل ارس چہ انارکاں جَھل ءَ بیراھی تچان اَنت.
منی مات ترا ھیر اِنت تو گِروگ ءَ ئے؟
زَرگُل: مرچی اگاں من ءَ بچے بہ بوتین اَت گُڑا بلکین ءَ من اے وڑ نہ بوتگ اَت آں ءُ اے منی مرچیگیں چمّانی ارس نہ اَنت. اے ارس ھما روچ ءَ بندات بوتگ اَنت کہ منی پِت چہ من ءَ جُتا بوتگ.
روان اِنت
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
